HZVV 5 bestolen op z’n frysk

kreuzeman scoort winnende doelpunt in 89ste minuut

Op zaterdag 15 november jl. werden meerdere spelers van HZVV-5 hard weggerukt van het ultieme kinderfeest. Net op het moment dat de wegwijspiet spoorloos blijkt te zijn in het waterig koude Enkelhuizen moeten HZVV-5-spelers de geborgenheid van de warm snorrende TV en hun nakroost verlaten om OP TIJD op het Bentincksdijk-complex te arriveren. Een enkele speler heeft zelfs de euvele moed om FIETSEND na 12.30 van huis te vertrekken. Deze hebben dus met een gerust hart hun kinderen kunnen achter laten. De Sint was veilig aangekomen en galoppeerde op zijn eigen Americo door Enkhuizen…Deze spelers riskeerden de verplichte, niet-geregistreerde reservebeurt van de onrustig slapende Coach Cor. Deze leider onder de leiders mocht enige van zijn toch schaarse nachtrust (Jan Mulder vaart er wel bij) opofferen om de reserves vast te stellen. HZVV-5 is overcompleet moet u weten. Coach Cor hoopt natuurlijk op zo’n viertal te laatkomers, immers zijn probleem is dan vlot opgelost. Laat nu deze zaterdag slechts de jarige Henk K te laat komen…..dus met pijn in het hart moet Coach Cor de jarige passeren. Regels zijn regels. Een verzoek van de altijd van naastenliefde getuigende Klaas S (hij werkt dan ook voor het algemeen belang, dus dit is voor hem dagelijkse kost) mocht niet baten.

De overige vijfjes moesten zich overigens wel haasten, dus als u op zaterdag tussen 12.30 en 13.45 HZVV-ers hard ziet lopen of fietsen, dan wel met 90 door de bebouwde kom ziet stuiven, dan willen die graag voetballen. Zo zag ik deze middag Klaas en Cor voorbij sprinten op de fiets en ging Jeroen op een drafje (op z’n zondagse schoenen) van de Lintworm Homanlaan naar het voetbalveld. Onderwijl zijn vriendin opdrachtgevend om ondergetekende op- of tegen te houden. Nu denkt u wellicht dat de meerderheid van HZVV-5 lopend of fietsend naar het voetbalveld komt, daarmee ieder niet noodzakelijk gebruik van de auto vermijdend, maar dan heeft u het wel mis. Nog vorige week (2-5 winst op en tegen Hollandscheveld-3) constateerden wij 9 auto’s van HZVV-5 spelers op de parkeerplaats van H’veld. Dit heeft de leiding van HZVV-5 doen besluiten hard in te grijpen. Inmiddels is er weer een verplicht rijschema van toepassing en kunnen de niet-ingeroosterden milieubewust het voetbalveld bereiken. Dit pleit dan ook voor HZVV. “De meeste HZVV-ers willen dan ook als goed rentmeesters met deze schepping om gaan”, zo stelde Klaas terecht. “Naar het voetbal op de fiets, dan vervuil je niets”, zo voegde het marketing-Vijfje er aan toe. En een nieuwe poster voor onze kantine is geboren.

Nadat de HZVV-5 geheel versnipperd arriveerde op het Wolvennest te Wolvega. Hoe zouden ze daar toch opgekomen zijn? Overigens ook een hint voor HZVV, heeft ons clubhuis een naam? Misschien iets voor de kerst-uitgave van het clubblad. “de HZVV-er”? of “de dubbeldekker”, “de plaggenhut”, “huis zonder duivengaten”, u roept maar wat. Wij bedenken wel een prijs voor de prijsvraag. Daarnaast viel het ons op dat Wolvega een mooie grote stamtafel bezat. Wij roepen iedere HZVV-er op die bij een faillissementsverkoop of iets dergelijks een mooie stamtafel tegen komt, deze tegen redelijke prijs te kopen (HZVV-5 regelt dan de financiën wel met de koper). Daarnaast bezat Wolvega een strakke wand met identieke scoreborden in huisstijl met halogeen spot (in een dergelijk bruin-cafe-achtige kantine zijn spots noodzakelijk). Over huisstijl gesproken. Daar houdt men strak de hand aan. Wolvega heeft (bijna) alles met een paars tintje. Zelfs de kozijnen en de tegeltjes in het toilet zijn keurig paars geschilderd.

De paarse overheersing is op het veld niet minder. HZVV-5 stond voortdurend onder druk en was gelukkig door slechts één tegengoal te incasseren. Een dropshot die onze Keeper Cor kansloos liet. Gelukkig ging HZVV-5 door een (slim) schampschot van Otto van der Veen met 1:1 de rust in. Gelukkig voor een aantal kandidaatsreserves valt er dan altijd wel iemand uit.

Martin en Henk eruit, Marco en EJ erin. Enkele omzettingen en hup, de wei weer in. Laat nu de tweede helft voorbij vliegen. Die 44 minuten zijn maar zo kort. De laatste minuut echter duurde wel 15 minuten. Niet omdat de scheids Wolvega wilde laten winnen. Deze wedstrijd had geen winnaar verdient, maar omdat er volop gediscussieerd werd over het winnende doelpunt.

In de 88ste minuut begint Wiebe (niet uitspreken als Wietze!) aan een solo vanaf de rechterflank en weet hij rechts in het strafschopgebied een diagonale poeier op de keeper af te vuren. Als dit schot van zijn schoen vertrekt, wordt onze Wiebe met huid en haar onder de grasmat geschoffeld. Later wordt hij met ernstig hersenletzel (of had hij dat al?) en diverse breuken door vrijwilligers van HZVV-5 weer opgegraven. Ondertussen heeft de keeper met zijn voeten de bal weten te stoppen. Deze vliegt een meter of 6,54 de lucht in. Inmiddels is op slinkse en bijna achterbakse wijze de rechtermiddenvelder meegeslopen. Geheel onopvallend. Echter du moment dat de bal in de lucht begint aan de eerste omwentelingen, realiseren zich een aantal Wolven dat deze persoon wel erg vrij komt te staan. Nu is het echter te laat. Ondergetekende die tevens rechtsmid speelde, ziet de bal stijgen, op het hoogste punt stil hangen en langzaam draaiend naar beneden vallen. De bal met van die traditionele vlakken blijkt heerlijk te draaien en smacht om kort maar hevig in aanraking te komen met de stabiliserende schubben op mijn schoen. Op dat moment gaan de gedachten terug naar ons sportpark, naar de zandbak waarin wij ons wekelijks wentelen. Vele malen heeft een geblesseerde speler van HZVV-5 ballen hoog in de lucht gegooid naar een groepje drentelende recreanten. Deze mochten dan bij wijze van afsluiting van het afwerken op doel even fijn uithalen. Vroeger riep Hans Bakker dan “wass ein wundertor”, als de bal erin ging. Maar Cor Tim laten deze oefening altijd rustig voortgaan. Hij heeft immers weinig te vrezen. Meeste ballen verdwijnen tegen of over de ballenvanger.

O, daar komt de bal naar beneden. Ik doe inmiddels de ogen dicht en voel dat de bal mijn rechterschoen raakt. De bal beweegt zich in een rechte lijn richting het doel. De laatste man probeert vallend het schot te blokkeren, maar weet dat hij gezien de snelheid daarin niet zal slagen. De keeper, geheel tegen zijn zaterdagse natuur in, vloekt als hij de bal tegen het net hoort slaan. En ik….ik steek de handen de lucht in. Ik maak het winnende doelpunt in de laatste minuut. Eén moment denk je aan onmiddellijk stoppen met voetballen, je moet immers op het hoogtepunt van je carrière stoppen en tot op heden had ik dergelijk moment niet meegemaakt. 1-2 voor HZVV, dat rijmt en klinkt mooi. De HZVV-ers gaan juichend op zoek naar de bijna-fossiele Wiebe.

Helaas hebben zij buiten de (waard i.c.) grensrechter gerekend. Deze heer Karperien steekt plotseling de vlag om hoog. De scheidsrechter die nog voor de wedstrijd begon de grensrechters had meegedeeld dat hij bij vlagen voor niet-hinderlijk buitenspel niet zal fluiten en in de tweede helft precies 1 minuut en 36 seconde extra tijd had bijgeteld, hij lette op de details zo memoreerde hij, overweegt de grensrechter te consulteren. Dit is echter niet noodzakelijk: a) De speler (Wiebe) die rechts in het strafschopgebied ter aarde is gestort is niet in het spel betrokken, b) ligt hij voor de vallende laatste man. Daarbij het is een schot op doel, dus verder kan er geen sprake zijn van buitenspel. Deze scheidsrechter meent echter dat het buitenspel moet zijn en kent een vrije trap toe aan de Friezen. Woest over zoveel onrecht, maar beducht op het vermijden van de eerste gele kaart (uit mijn gehele loopbaan) tracht ik verhaal te halen bij de scheids. Als hij een half uur later naar de kleedkamer lopend eindelijk alleen is, zie ik mijn kans schoon. Met veel moeite weet ik uit de scheids te krijgen dat hij wel moest fluiten, de grens had gevlagd en hij had het niet kunnen zien. Nu begreep ik uiteindelijk ook dat hij zo’n moeite had om tijdens de wedstrijd deze toelichting te geven. De scheids sprak enkel fries en zou dan als thuisfluiter onmiddellijk door de mand gevallen zijn. Hoe pijnlijk moet hij de goal van Micheal Laudrup (tegen Bochum) ondergaan, als nogmaals duidelijk wordt dat in dergelijke situatie geen sprake is van buitenspel. Nogmaals mopper ik dat deze scheids geen einde aan mijn voetbalcarriére heeft gemaakt, wie weet hoe lang ik nu nog moet….

Aan het einde van de middag lukt het hem ook nog op tijd de bus naar Beesterzwaag te halen, waarmee overigens wel het danig bevroren respect voor de scheids weer boven het friespunt kwam. Want waar vind je nog een dergelijke milieubewustheid………

 

4. HZVV-5 Uitwedstrijd in Friesland

Zaterdag 4 januari is een bijzondere dag geworden voor HZVV-5. Die dag zijn drie spelers van dit gezellige seniorenteam een dagje gaan schaatsen langs een aantal Friesche steden. U weet het ook in 1997 geldt: dat HZVV-5 iedere zaterdag gaat trainen en wegens de slechte omstandigheden op de velden is besloten uit te wijken naar de Friesche elfsteden. Helaas konden niet alle spelers mee doen. Slechts drie zijn in het bezit van een lidmaatschap van de “Vereniging van de Friesche Elfsteden”. Rolf Buikema is al sinds 1987 lid en het duo Cor en Cor werden dit jaar als potentieel lid ingeloot konden dus starten voor de 15e elfsteden tocht!

De achterban van deze jongens zat de gehele zaterdag voor de buis gekluisterd in hoop een glip op te vangen van deze heroische voetballers. Des ochtends om reeds 6.30 ben ik opgestaan om de schaatsers uit Hoogeveen te zien vertrekken. Helaas was het me iets te koud en ben ik niet verder gekomen dan de TV, waar Piet juist vergat te stempelen. Op dat moment zaten de drie schaatsers en hun uitgebreide begeleidingsteam al in de auto naar Leeuwarden. In de Frieslandhal moesten ze wachten tot de laatste groep kon vertrekken voor de 200 km. Rolf mocht officieel om 9.55 starten, Cor en Cor rond 11.00. Zij behoorden dan ook tot de allerlaatsten. Omdat de organisatie uiteindelijk ook wel begreep dat deze rijders bij een vertrek om 11.00 waarschijnlijk nooit om 24.00 in Leeuwarden terug konden zijn, werden de vertrektijden iets vervroegd. Achteraf zal blijken dat dit voor velen de redding is geweest. Anders waren er nog veel meer uitvallers.

Het eerste stuk voor de wind uit ging voor de in JAN BOLS-jasjes getooide HZVV-5-spelers zeer voorspoedig. Zelfs zo voorspoedig dat Rolf (die een uur eerder mocht starten) te vroeg op het eerste fourage-punt was. Aangezien het fourage-team nog onderweg was naar Balk, heeft hij zijn weg maar vervolgd. Gelukkig kun je langs de route (bij stempelposten) overal choco-melk en soep kopen. Daarnaast staan er mensen op rustiger delen van het trajekt die choco, thee of lauw water uitdelen aan de schaatsers. Etenswaren als muesli-repen, ijskoude bananen e.d. kun je wel meenemen in je rugzak. Dus over Rolf geen zorgen. Rolf kreeg het overigens wel moeilijk zo langs het IJsselmeer, tussen Stavoren en Workum. Hij moest toen de man met de zaag nog tegen komen en voelde dat hij op dat moment de afstanden van gewone Holland Venetië tourtochten ging overschrijden. De drie schaatsers zijn, net als velen, een beetje overvallen door de Elfstedentocht, zo vroeg in het seizoen. Slechts 5 tourtochten konden gebruikt worden om een beetje spierkracht op te bouwen. Gelukkig zijn de spelers van HZVV-5 in het bezit van een goede algemene conditie conditie!

In Bolsward is het volgende fourage-punt waar Rolf en later Cor en Cor worden voorzien van voedingsstoffen door Henk, Wiebe, Marcel en Stefanie. Daarnaast was natuurlijk ook de morele bijstand van Erna, Jolanda en Petra. Na Bolsward, halverwege de rit, hebben de schaatsers er al 100 km op zitten. Let wel beste voetbalvrienden dat is wel even zo’n 1100 maal en voetbalveld! Dan te bedenken dat ik lekker op de bank zit te loeren naar de TV en bij de eerste de beste conditie-training van Cor al loop te klagen.

De drie schaatsers worden dan wel juichend binnengehaald in ieder dorpje, maar in het schemeren van de middag moet je wel 2 uur over een doodstille vlakte schaatsen voordat je bij een dorpje komt! Een vlakte die bij gehuchten en boederijen langsvoert en waar men wel alle verlichting die aanwezig is langs de route heeft gezet, maar dat dekt niet alle delen van de 200 km en dan komen de scheuren onverwacht! Vaak is het zo dat als er een weg langs een kanaal loopt, de Friesche bevolking om de 100 meter een auto met brandende lichten heeft neergezet, maar als er geen weg is moet men het doen met de sporadische verlichting van de koplampen van traktoren of de lampen die de schaatsers zelf bij zich hebben. Niet alleen met verlichting ook bij steile klunplaatsen worden de schaatsers door de vele handen geholpen en naar bovengetrokken om vervolgens als het ware door octopus-tentakels aan de andere kant weer op het ijs te worden gezet.

Bij de volgende stop in het plaatsje Berlicum komt Cor Schelhaas alleen opdagen uit de onheilspellende duisternis. Na 135 km heeft helaas onze goalie moeten opgeven. Een bij Kemkers bekende blessure doet zich ook bij Cor Timmerman voor. Had Kemkers nog een zwabberbeen, Cor heeft meer last van zijn rechtervoet. Het kenmerkt het grote sportieve karakter van deze Oostervelder dat hij Cor Schelhaas aanjaagt verder te gaan, om dan maar zonder hem deze historische prestatie neer te zetten. Het is dan 20.00 uur, beide Corren hebben al uren in het donker geschaatst en het zal voor Cor Schelhaas nog knijp worden om voor 24.00 in Leeuwarden te komen. Ondergetekende zit op dat moment al weer thuis voor de TV (Protos Tournooi? dat zien we later wel, meeleven met de Vijfde elftalspelers gaat even voor), bij te komen van een (hoe kan het anders op zo’n dag) portie snert.

Op dat moment moesten de Corren nog 65 km, waarvan 40 tegen de wind in. Cor Timmerman belt even met de mobiele reddingscrew en wordt 10 minuten later al opgepikt in een horeca-gelegenheid nabij Riet. Ook waarlijk een fantastische prestatie, ik heb vermoedelijk in m’n hele leven 135 km geschaatst en hij doet het op één dag! Zeker als je ziet dat 43% van de getrainde wedstrijdrijders de eindstreep niet haalt, dan is Cor’s prestatie eentje waar men petje voor af neemt (overigens een petje zonder bloed). Op dat moment vecht Cor om op tijd in Dokkum te zijn. Hij strijd op de stikdonkere Dokkummer Ee en hij haalt het. Nog een half uur over en dus nog 1,5 uur om in Leeuwarden aan te komen. Rondom 23.00 arriveert Rolf al aan de Bonkevaart. Hij wist al om 17.30 in Franeker dat hij voldoende tijd had om het einde te halen. En heeft dit dan ook op z’n gemak (?) gedaan. Rolf ging zelfs zo snel dat hij in Bidaert (tussen Bartlehiem en Dokkum) weer de fourage miste. Gelukkig kom je daar twee keer langs! Op Rolf z’n terugweg kwam ook Cor langs Bidaert; hij had geen tijd om te stoppen en moest doorstampen om op tijd in Dokkum te zijn.

Ondergetekende heeft dan de TV verplaatst naar de lekker warme slaapkamer en zit te genieten van geluk en leed op het Friesche ijs. Hij ziet ook Rudie uit Assen in tranen is als hij geen stempel meer kan krijgen in Dokkum. Geen kruisje voor zijn ongeboren kind. Gelukkig meldt zich bij Mart Smeets een oud-rijder die het in 1947 behaalde kruisje ter beschikking stelt. Een lief gebaar, maar misschien had Rudie dat niet bedoeld.

Hoe gelukzalig moet het gevoel van Cor zijn als hij bij Oudkerk de verlichting van de finish al kan zien. Hij moet dan nog door pezen en haalt om 23.40 de finish. Hij heeft op een rit van ruim 13 uur een kwartiertje over!

HZVV-5 is trots op deze DRIE schaatsrijders! Persoonlijk hoop ik dat het volgend jaar niet vriest, zodat we door kunnen ballen, want van de elfsteden-kijken wordt ik zo moe dat ik om 24.15, zonder de Bols-Boys te hebben gezien, met de TV aan in slaap val.

Zo zie maar weer wat een sportief elftal HZVV-5 is!

Met sportieve groeten,

 

5. Tas nog op de fiets en verdrietig

(niet gepubliceerd)

U kent dat gevoel wel. U kwam thuis van het voetbalveld en u heeft werkelijk geen zin om de tas onder de snelbinders weg te halen. Vroeger, vroeger dan was u nog eens niet meer in staat om de tas onder de snelbinders weg te peuteren vanwege de toegenomen vochtigheidgraad en het afnemende concentratie-vermogen.

Maar nu, nu heeft u absoluut geen zin. De hele week zal de tas achter op de fiets blijven zitten. Beide worden immers alleen maar in het weekend gebruikt. Door vergaderingen, overwerk, huishoudelijke en opvoedkundige taken slepen we ons door de week van bureau, laptop, mobiele telefoon, met onze leaseauto van projekt naar projekt. Van MacDonalds naar Albron ‘wenst u een smakelijk eten’. Haastig realiseren wij de verplichte aankomsttijd op zaterdagmiddag. Van hoog tot laag worden bij HZVV strenge aanwezigheidstijden gehanteerd. Is dat de reden waarom u de tas niet van de fiets wilt halen? Nee.

Is het dat er geen zelfs geen tijd is om de sportspullen op te ruimen? Veel mensen hebben de mond vol van ‘onthaasten’. Kerken protesteren tegen de 24-uurs-economie. Je vraagt je af waarom er dan toch zoveel mensen avond aan avond aan de buis gekluisterd zijn. Herman van Veen zong over een verlammend virus die een vreemde mogendheid via de beeldbuis had verspreid. Wordt dit virus langzaam geïnjecteerd? Welke mogendheid vertegenwoordigt HMG?

We dwalen af. De tas. De beltona-tas gesponsord door Dansschool Brugma. Onder de drie moderne snelbinders op de robuuste Batavus. Waarom? ‘t Is verdrietigheid, oprecht verdriet. Vele jaren heeft u verschillende tassen meegesleept naar Bellingwede, Klazienaveen-Noord, Genemuiden, Wolvega en verschillende gevangenissen. Emotioneel bent u al meerdere seizoenen in worsteling met de vraag: “Hoe zal mijn clou zijn, wat is mijn sportieve plot, hoe is de sportieve apocalyps”. Uw gedachten dwalen af naar spaarzame hoogtepunten en ruimschoots voorhanden zijnde vernederingen. Naar, het goed gemust zijn, opgewekt week-in-week-uit de tas inpakken. Vol van goede voornemens, vol van dromen. Henk Spaan heeft het zo subtiel verwoord. “Als Frank scoort, scoren wij in dromen mee”. Vele van u zullen zo veel uren in Studio Sport hebben geïnvesteerd en nog vaker uw sportas hebben ingepakt. Ik wel en als u ontkent, liegt u. Op basis van emotionele overwegingen, ziet u het einde van pure liefde naderen. De liefde voor het voetbalspel, de droom van geweldige aktie, houdt een ieder, op ieder niveau, op de been. Sleept iedereen door de diepste dalen en schenkt opgewektheid als men doorweekt van een regenbui van het trainingsveld stapt. Zou recreatie zo bedoeld zijn? Zullen wij rustten op de zevende dag? Of ook op de laatste dag van de week?

Verdrietig ruim ik de sporttas op. Emotioneel weet je dat het sportieve einde nadert. Met een bord van mijn formaat voor de kop zie je dat pas heel laat aankomen. Maar ja, mijn vader voetbalde tot z’n 48ste.

Je bereid je langzaam erop voor dat je de verkering met je grote liefde moet uitmaken. Gewenste einddata vliegen door je hoofd. Tien jaar het zesde/vijfde. Dat zou mooi zijn. Een afscheidswedstrijd tegen alle oud-gedienden. Oud-gedienden, want vele gingen u reeds voor. Zij zetten er zo maar een punt achter. HOE? Zonder een traan te laten? Misschien wel op tijd. Dat is de kunst. Je moet weten wanneer het tijd is om van het toneel te stappen. Om het stokje door te geven. Timing is everything. Ik ben er niet goed in.

Ik heb het altijd moeilijk met afscheid. Zondagavonden op het station; een ijzige dolksteek recht in het kloppend hart van de liefde. God, wat kun je uit zien naar de vrijdagavond. DE avond voorafgaande aan de heerlijke zaterdag. Zal deze nog ooit dezelfde zijn?

Het hart wordt soms overheerst door het verstand. De zinnen hebben soms de overhand. Soms heb ik in mijn voetbaldementie heldere momenten. Zoals men zegt over dementie: De heldere momenten zijn de vrezelijkste. Ons verstand geeft aan, je kunt het niet meer bijbenen. De netto toegevoegde waarde is negatief. De investering geeft een negatieve rentabiliteit. Je bent een blok aan het been. Zelfs scheldend helpen je medespelers je niet over het dode punt. Kun je daar overheen komen? Sneu dat je nooit een hoogtepunt kende om subiet te stoppen. Nu zit je met de gebakken peren. Je bent teveel. “Je ziet in de verte je liefde met een jonge vent gearmd weg lopen”. Onbereikbaar zal ze blijven. Wederom speelt door je hoofd was ook dit slechts ijdelheid en het najagen van wind?

Dan moet je stoppen. Vroeger kon je prevelend over je lippen krijgen, “ik maak het uit”. En ging je verdrietig om de mislukte relatie, enthousiast op zoek naar een nieuwe. Maar nu. Stoppen met voetballen dat is definitief en finaal. Er is geen vervanging. Al die mannen die u zaterdagmiddag op de hoofdstraat ziet lopen, dat zijn allemaal mannen die huilend, in een zweterige en modderige kleedkamer, hebben moeten zeggen: “jongens ik stop d’r mee”. Om vervolgens, “o het is zo gezellig”, te winkelen met moeder de vrouw en de kids (wie steekt die papagaai bij Gerans in de hens?).

Misschien moet ik toch maar de voetbalschoenen poetsen. Staan ze in ieder geval netjes de komende decennia in de schuur of mischien hebben ze komende zaterdag echt te weinig spelers…. En waag niet te zeggen: Zou je niet eens stoppen. Misschien krijg ik dan wel weer een helder moment. Langzaam pak ik de sporttas uit. Stop kranten in de schoenen. Dat hoort. Dan kan Sem ze in ieder geval netjes uit de kast halen.….in 2013.

Op 21 maart 1998: ZZVV-2 – HZVV-5. Een trieste 2-1.