Van 12 uur naar 12 maand is een terugblik op periode na de operatie tot nu 12 maand later. Luctor, een worsteling was het wel. Eerst om door de 12 uur van de nacht te komen, dan om door de 12 maanden te komen. Nu 12 maanden na het dieptepunt van zondag 26 mei 2024 ben ik d’r weer. Was een lange mars met soms moeilijk te beïnvloeden beproevingen. Je hart zit tussen je oren zegt mijn vader, maar er zat al zo veel tussen die oren…
Om uur of 5.15 begint het, ook op 26 mei 2025, al weer licht te worden. Het licht en soms de zonnestralen banen zich een weg door de grijze gordijnen op onze slaapkamer. Ze zijn in principe verduisterend, maar ik laat ’s avonds een klein kiertje bestaan. Juist in deze week ben ik zo rond 04.00 of 05.00 weer wakker. Dat was 12 maand geleden namelijk ook zo….in gedachten tuur ik steeds weer naar de blauwe gestreepte gordijnen en de lichtstralen die onder de gordijnen de ziekenhuiskamer binnen sluipen. Eindelijk het wordt weer dag. We gaan van de nachtzuster naar de opgewekte dagploeg en zo dadelijk komen ze van de poli voor bloed. In gedachten voel ik een jaar later alle slangen, drains, katheters en het infuus. Weer een nacht verder…
Ik had door al dat uitstel de mogelijkheid om nog te verplaatsen naar het bed bij het raam. Zo keek ik uit op het oude ziekenhuis met daar achter de Martinitoren en links het Groninger forum.
Soms vroeg ik me af, wie werken daar in al die kamertjes van het oude Groningse Academische ziekenhuis?
En ’s avonds werd het rond 2200 uur donker. De nacht gaat beginnen. De lichtjes van het forum schijnen in de nacht. Studenten ruimen hun spullen op, de laatste bezoekers verlaten het icoon en weldra gaan ook deze lichten uit en wordt het nacht. Na Nieuwsuur, Op1, met het oog op morgen, betrouwbare bronnen, afhameren, vullings en van der wurp, tikkie breed en onze club, cd 48 van Opwekking, vier keer de nachtzuster en wordt het steeds weer licht… schijnt de zon op wijzerplaat van de Olde Grieze….half zes al weer…
Een nieuwe dag kan beginnen
Ik moet nog een bijkomen, heb m’n operatiejasje nog even aan en ben over borst, hals en lichaam rood van het desinfectiemiddel, maar naar een paar zware dagen mag ik met rollator weer lopen….
Ik sluit mijn ogen van dankbaarheid. Links op de foto mijn bed. Ik ben al weer 4 meter op weg. De borst ingesnoerd, zuurstof en infuus mee, maagsonde lekker in de neus. Alles went. Je moet wel. Weer 12 uur verder!
Na een week sluit ik uit dankbaarheid weer de ogen. Twee glazen thee en een pruimen activa. Goed voor de stoelgang en ontspannen kijk ik uit ‘mijn raam’…..
Zo maar op een avond na het bezoek: de Groningse wandelvierdaagse loopt langs en door het ziekenhuis. Ze komen uit de stad langs kamer C2-43 en ik denk, wat toch een zegen dat zo maar 5 of 10 kilometer mag wandelen.
Op 3 juni vertrek ik via de zijdeur naar Beatrixoord, met zittend ziekenvervoer cross ik in een rolstoel door de stad op weg naar groen Haren! Wat een mooi vooruitzicht!
Op naar een heel ander uitzicht. Kamer B3-38 met buurman Bennie (ook mijn buurman in UMCG) en hier weer een stap verder. Werken aan herstel. En herstel dat wil ik wel!
In najaar 2024 bezoek ik Groninger forum. Met tranen in de ogen kijk ik dan van de andere kant naar C2-43. Het oude ziekenhuisgebouw d’r voor en de groene zonnewering deels naar beneden (op verdieping C3). Zo ziet het eruit van de de andere kant…
Dan 12 maand later maakt dochter Jehudi deze foto. Ik tuur naar C2-43. De kamer waar het van beroerd naar steeds iets beter ging. Veel gedachten gaan door mij heen. Sta toch maar mooi aan deze kant van het glas. Natuurlijk ben ik veel fitter en toch is er ook die worsteling. Die al 12 maanden duurt. Je denkt ik pak het werk weer lekker op, maar de klanten zijn overgedragen, het werk lijkt soms zo triviaal of routineus of confronterend, rollen blijken niet voor je weggelegd, functies worden door psychologen afgeschoten, adviezen zijn anders dan je verwacht en gewenst had. Duurzaamheidsregels gaan niet door en nieuwe uitdagingen lijken te smelten als sneeuw in de voorjaarszon. Het busje verkocht, de uni opgezegd, lesgeven (bij SRA) overgedragen, concentreren valt niet mee, conditie gaat kruipend vooruit, provinciale politiek ten langen leste opgegeven, energiecoöperatie niet echt gestart, gestopt bij BC HZVV, discussies en boosheid komen en gaan, afspraken vergeten of verwisseld, naar Utrecht gereden terwijl het online was en zo worstel ik door de 12 maanden tussen 24 mei 2024 en 24 mei 2025. Ik moet een ander mens worden. Het lichaam (meer dan de geest) vraagt erom. Opwekking 894, het lied wat ik zo vaak in de nachten meegezongen had (zouden mijn kamergenoten mijn praise-gebaren gezien hebben?), zingt het uit: geef heel u hart aan Hem. Dat veranderen blijkt veel moeilijker dan een ruim 5 uur durende open hart operatie….De langste weg is die van het hoofd naar het hart, maar andersom is ook geen makkelijke route….
Gelukkig is er hoop, is er opwekking, is er de glimlach van kleine Brenn, de kritische, nuchtere support van Anita, de steun van JSJJ, mag ik vrijwilliger bij HZVV TV zijn, gaf al weer een gastcollege, kan lekker sporten achter in de tuin, was met de familie op Texel, mag langer dan een week op vakantie in het buitenland, organiseerde weer iets met mij CDA-Hoogeveen vrienden, krijg van mijn compagnons ruimte en vieren we het 20 jarig bestaan van Afier.
En ja, van 12 uur naar 12 maand is gelukt. Nu kijken hoe het gaat om van 12 maand naar 12 jaar te komen. Over 12 jaar ben ik 70. Zou mooi zijn…. Gaat kleinzoon Brenn naar voortgezet onderwijs…zou hij ook accountant worden? Hopelijk dan wel een RARE…