Vaak zit ik ’s ochtends nog even voor dat iedereen wakker wordt te werken. Sinds 2006 op het ‘werkkamertje’ aan de Van Limburg Stirumstraat 34. Uit het raam kijk ik links dan uit op de bocht van de straat en rechts op Van Limburg Stirumstraat 33.
Mijn uitzicht in bij start rond 6.00 uur. Stil en verlaten straat.
De zonnestralen komen boven de woning uit…een nieuwe dag is begonnen.
Sinds februari 2014 is dat huis geen eigendom meer van de familie Hendriksen. Gisteren op vrijdag 25 september 2015 waren wij aanwezig bij de afscheidsdienst van de buurman van 33. Sinds najaar 2013 woonden de heer en mevrouw Hendriksen wel in het ‘nieuwe Jannes’ maar nog steeds hadden wij het gevoel dat ze onze buren waren. Ze waren zo verknocht aan dat huis aan de Van Limburg Stirum. Halfjaarlijks spraken we elkaar wat langer, zeker rond nieuwjaarsdag. Dan nemen we echt de tijd. Overigens kwamen wij eigenlijk altijd ben hen op bezoek. Gastvrij waren ze zeker buurvrouw Riekje zorgzaam en belangstellend. Allard statig, alert en geïnteresseerd in de verdieping. Daarnaast hielden soms even wat praatjes ‘op de oprit’. Ze volgende ons gezin nadrukkelijk. Jonge mensen die naar school, sport of hun baantje gingen gaf veel beweging in dit blok van de straat. Voor Allard was ondernemen het centrale thema in onze gesprekken. Voor mij HZVV. Over beiden wil ik wat zeggen in dit blog. Een blog wat een eerbetoon moet zijn. Want ik vond het een eer om iemand met zo’n lange geschiedenis in het Hoogeveense bedrijfsleven buren te mogen zijn.
Met pijn in het hart werd no. 33 te koop gezet.
Ondernemen
Per 1 mei 1857 vestigde de 21-jarige in Hoorn geboren Claas Pet zich in Hoogeveen. Zijn vader en moeder waren Jan Pet, burgemeester van Berkhout en kaaskoper, en Suzanna Boldingh. Zijn oom Reynier Pet was hem in 1829 al voorgegaan naar Hoogeveen om met een tabakskerverij en kruidenierswinkel op te boksen tegen het monopolie van de ‘verplichte nering’ bij de verveners. Vanaf 1841 verkocht Suzanna Vermande, de weduwe van de in 1837 overleden Reynier Pet, in haar winkel ook boeken (vooral catechisatieboekjes) en schrijfbehoeften. Claas Pet voelde zich aangetrokken tot de verkoop van boeken en leerde het vak o.a. bij de broers van Suzanna Vermande in Nijkerk. Sinds 1 april 1852 was in Hoogeveen de boekhandelaar M.M. Meinsma gevestigd. Toen deze in financiële moeilijkheden kwam, nam Claas Pet in 1857 de winkel over.
Na het overlijden van Claas Pet in 1916 komt de leiding van het bedrijf in handen van diens zoon Gerrit Agricola (1876-1971) met als medefirmanten zijn beide zusters. Wegens het ontbreken van opvolgers werd in 1945 Jan Bork, die al vanaf 1910 in het bedrijf werkzaam was, als firmant opgenomen. Enkele jaren daarna werd de eenmanszaak omgezet in een familie-NV met als mededirecteuren Paul van der Haar en Allard Hendriksen. Allard is na de oorlog getrouwd met Riekje Bork. De dochter van Jan Bork. Hij komt dus in het bedrijf van zijn schoonvader. Een bedrijf met rijke traditie en diepe wortels in de Hoogeveense samenleving. In 1990 gaan Paul van der haar en Allard Hendriksen met pensioen. De zonen van de mannen nemen het over: Bert van der Haar en Christiaan Hendriksen. Pet gaat door op de weg van projectinrichting en de opkomende ICT. De samenwerking tussen deze 5de generatie ondernemers komt in 2001 een eind. Allard sprak daar maar één keer kort over. Eigenlijk had hij in 1990 en 2001 twee keer afscheid genomen van C Pet BV. Ik vraag me dan ook af of hij er slecht van geslapen heeft dat Pet nu reorganisatie op reorganisatie moet doorvoeren. In mijn gesprekken kreeg ik het gevoel dat hij er wel klaar mee was. Uit de toch wel heel erg bescheiden aandacht in de huidige Meppelse Hoogeveense Courant maak ik op dat dit nu wel heel erg wederzijds was. Nergens iets te lezen van deze oud-directeur die zelf de handen uit de mouwen stak als de krantenprinter weer was vastgelopen. Nergens een terugblik op het leven of een tekst? Misschien doet de historische kring nog iets, hoewel Lammert Huizing natuurlijk ook niet meer onder ons is. Door het overlijden van Allard Hendriksen (91 jaar) en ruim 1,5 jaar geleden Paul van der Haar (95 jaar) zijn twee gezichtsbepalende na-oorlogse ondernemers, mannen van de opbouw van Hoogeveen, ons ontvallen. Daar moet toch aandacht voor komen?
Christiaan gaat vanaf 2001 zijn eigen weg en start met Eurohill en misschien nog wel succesvoller Eurohill Stal. De liefde voor de edele viervoeter zit er vanaf de jeugd al in. Aan de Van Limburg Stirum had Christiaan zijn paard in het verlaagde schuurtje tussen garage en Allard zijn knutselschuur staan. Net begin 2015 hebben de nieuwe eigenaren dat inmiddels oude hok opgeruimd en een mooie doorgang naar de tuin van gemaakt. Overigens spraken wij buurmannen ook nooit over Eurohill. Mooi hoe Christiaan vertelde dat hij laat op de avond altijd nog even bij zijn vader ten rade kon gaan en met een goed glas de uitdagingen van het ondernemen kon doornemen.
Allard kon geanimeerd vertellen over zijn ervaringen als ondernemer, maar dat duurde niet lang. Hij wist het gesprek altijd weer te draaien en dan ging het over mijn bedrijf, de actualiteit van ondernemen zoals ik de ervoer en de kansen die ik zag. Hij had dan weer ergens in een businessmagazine over Afier gelezen en zat te popelen om daar op in te gaan. Hij moet wel veel lezen dacht ik. De meeste van onze publicaties verspreiden wij in het Groninger werkveld en hoe kwam Allard nu weer aan Entrepreneur of Consigne….
Huizing schrijft dan enige jaren terug over het historie van Pet: Vanaf 1990 is Bert van der Haar algemeen directeur. Sinds dat jaar groeide Pet heel snel en werd de omzet verviervoudigd. In 1999 werd Carlier in Groningen overgenomen. In 2003 werken in het bedrijf 170 full time medewerkers. De zaak bestaat dan uit een boek- en kantoorboekhandel, projectinrichting, kantoormachines, drukkerij, uitgeverij en automatisering. Het bedrijf sponsort onder meer de jaarlijkse Ronde van Drenthe, invalidensport en Amnesty International. Voor Paul van der Haar en Allard Hendriksen hoop ik dat Pet zich zodanig kan oprichten dat het zal voortbestaan. Een bedrijf van zo’n statuur en leeftijd mag Hoogeveen toch niet ontvallen? Dan moeten Harry van der Stouw, Bert Fopma en de overgebleven Petters wel aan de slag. Het is een ‘disruptive economy’ en dan gaat ook niet aan C. Pet BV voorbij. Ze zijn het aan de vorige generatie haast verplicht…!?
HZVV
Zelf wilde ik het gesprek graag draaien naar HZVV. Natuurlijk een van mijn grote passies, maar vooral omdat Allard Hendriksen één van de nog levende mannen op de HZVV-foto van 1939 was. Een foto van een bijzonder team. Eigenlijk het eerste HZVV wat wij op de foto hadden. Natuurlijk bestond HZVV als Olympia Voetbal al vanaf 1933 en als HVV vanaf 1929. Maar toen was Allard nog maar 5 jaar. Hij stond op de foto van 1939 als 15 jarige (staand, tweede van rechts, naast Harm Kok met bril). Een jonge kerel in de bloei van zijn leven. Christiaan vertelde dat Allard in de oorlog als 17/18-jarige in Winterswijk en later in Hoogeveen ondergedoken had gezeten. Geholpen door A.J. Rozeman. De Albert Jan Rozeman die in 1933 als secretaris van HVV met de commissie van drie de fusie tussen HVV en Olympia had beklonken. Zou Allard Rozeman kennen van de kerk? Van het voetbal? Het is goed mogelijk. Hoe de historie door het heden loopt is altijd weer verbazingwekkend.
Allard ging nooit op mijn verzoeken in. Hij sprak niet of nauwelijks over HZVV. Het kon hem volgens mij niet bekoren. En hoe ik mijn best ook deed. Het kwam niet verder. Ik weet dus eigenlijk niets van zijn voetballoopbaan. Zou het min of meer toevallig op de foto van 1939 staan? Door het overlijden van Allard Hendriksen is van al deze mannen er nog maar één over. Sip Bloemberg. Met zijn 93 jaar ook al een krasse knar (linksboven op de foto). Ik zal hem snel eens opzoeken.
Bij de uitvaart heb ik nog wel even gekeken naar de rouwauto. Gelukkig was het een grote Amerikaan. Want Allard was een groot liefhebber van zijn Buick. Volgens mij een Park Avenue of een Regal. Heerlijke automaat met vermoedelijk iets van een V8 aan boord. Hij was dan ook best gemaakt enthousiast toen ze na operaties en ziekenhuisopnamen overstapten op een Golf Plus (met hoge instap). Als ik het goed zag was de laatste rit naar Zevenbergen in een Cadillac XTS Funeral Coach. Een 3.6 met V6 motor. Met een kleine glimlach zal Allard dat gezien hebben en gemompeld hebben ‘vooruit dan maar’.
Allard Hendriksen, bijzondere mensen gaan wel, maar sterven niet. Deze welgekozen woorden sprak zijn zoon Christiaan bij de uitvaartdienst. Ook daarin is Allart Christiaan Hendriksen zoals ik hem kende een voorbeeld. Afscheid van een buurman, blijvend zijn de herinneringen aan deze bijzondere man.