Wat zegt zo’n foto toch veel.

Een klein meisje uit een Afrikaans of Midden-Oostenland. Lopend in het polderlandschap van Nederland. In de verte is een weg te zien. Een bomenrij met bladeren die gaan vallen. Ze loopt op asfalt naar haar plaats van bestemming. We kunnen zien dat ze het koud heeft. De sjaal en de muts beschermen haar nog een beetje. Op de directe achtergrond trekkersporen. Een nuchtere Nederlandse boer heeft het land bewerkt. Op die dag was dit meisje nog op de vlucht uit haar geboorteland. Met haar familie doodangsten uitstaan? Op een boot op de middellandse zee? Met een vader en moeder die weten dat deze reis hun laatste kan zijn. De toekomst voor dit meisje is hen zo veel waard dat ze alles op het spel zetten. Hun dierbaarste bezit. In Ter Apel in een grote jas gehezen door een vrijwilliger van Rode Kruis. Niet echt een meisjesjas, maar ze was er maar wat blij mee. En dan een koffertje. Wat neemt ze mee? Haar lievelingsboekje? Wat kleding? Schoon ondergoed? Voor hoeveel dagen…weken, maanden, jaren? Hoe lang zal ze weg zijn van haar (t)huis. Haar vriendjes op school, in de straat of in de buurt. En dan het meest ontroerende: de knuffel op het koffertje. Het zit niet onder in de koffer. Het is onder handbereik. Want troost is wat wij allemaal nodig hebben. En een knuffel…God waar is uw wereld mee bezig. Het is kerst 2015 en mensen zijn onthoofdende beesten, middeleeuwse beesten. En wij in welvarend Nederland: ‘AZC Nee’. Durft u dat dit meisje in haar gezicht te zeggen. Of: Gelukszoeker! Ze kruipt weg achter haar knuffel. God, wie zoekt er geen geluk? Welkom in veilig Nederland! Laten wij dit meisje geluk gunnen!

asielzoekerskindje in polderlandschap